Roots & Roses #9 Festival Lessines (01-05-2018) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Roots & Roses © Rootsville 2018

'1 Mei' en de jaarlijkse gewoonte met een bedevaart naar Scherpenheuvel heeft al enkele jaren moeten plaats maken voor een dagje richting 'mekka' van de 'live' muziek in Wallonië, en dit is uiteraard 'Roots & Roses' in Lessines. Al naar gelang we het grondgebied naderen van onze Waalse vrienden duiken ook gewoonte getrouw de eerste standjes op met verkopers van de eerste 'meiklokjes', een traditie die we in Vlaanderen niet eens kennen.

Voor velen onder ons is '1 mei' een feestdag maar hier in Lessines is het voor de organisatie van 'Roots & Roses' al een tijdje werken geblazen. Alweer de 8ste editie van dit uitzonderlijke 'roots' festival, een editie waar ook dit jaar zonder twijfel enkele verrassingen zullen worden opgetekend. Ook voor ons reporters en fotografen is het een dag zonder enige verpozing als zullen we er zeker een moment moeten uitpikken om ons tegoed te doen aan één van de vele internationale keukens hier aanwezig. De obligate pakjes friet en hamburgers worden hier ieder jaar weer verdrongen door diverse stands met soulfood uit alle windstreken, met nu ook op het menu...Paella. Zelfs de 'pils' moet hier op 'Roots & Roses' plaats maken voor lekkere artisanale brouwsels als 'Moinette' of een 'Saison' of ook zelfs met hun eigen brouwsel 'La Rose'

Uiteraard zijn we hier in eerste instantie voor de muziek en gewoonte getrouw vindt deze plaats op de twee podia, de 'Roots Stage' en de 'Roses Stage'. Dus eerst op dit vroege uur eens toasten op Myriam, Fred en Filip op deze achtste editie...maar dan eerst met een koffie, een flesje 'Brute' van de 'Brasserie du Val de Dendre' zullen we strakjes wel kraken met die van Gevarenwinkel en Blues Peer. Meteen loopt het al bijna fout van bij de start want die van 'Devant-Les-Bois' hadden er net al eentje ontkurkt...Santé

Meteen om 11 uur is het al schrikken geblazen en dat met de uitzonderlijke combinatie van de Luikse punk-band Cocaine Piss en de Deense saxofoniste Mette Rasmussen. Het debuutalbum 'The Pool' van 'Cocaine Piss' werd uitgebracht in 2015 en tot dusver werden al 'Dour', Pukkelpop en de Lokerse Feesten aangevinkt. Deze formatie bestaat uit zangeres Aurélie Poppins, gitarist Mathias Estelles Y Carion en de ritme sectie met Yannick Tones en bassist Julien Diels en bij het ontstaan van de band was het doel om al meteen een smaakloze naam te kiezen voor hun groep. De combinatie hier op 'Roots & Roses' met de Deense saxofoniste wekt toch enigszins interesse op mede doordat Mette Rasmussen klassiek en jazz geschoold is. Een collaboratie van punk en improvisatie jazz, we kijken er naar uit.

Met deze 'Cocaine Piss' worden we meteen ook wakker geschud en lijkt hun 'statement' vandaag eerder een vrije improvisatie van een 'blend' van diverse soorten muziek. Openen doen ze met 'PiñaColaLove', een nummer waarbij het analyseren van de teksten quasi onmogelijk lijkt en we het dan maar laten beleven door de 'zang' van Aurélie Poppins, geen familie van Mary ;-). Verder krijgen we ook nog 'Plastic Plants' en andere 'Cosmic Bulshit' en afsluiten doen ze hun gekende 'The Dancer'. We kunnen ons er niet van ontdoen of Nina Hagen moet in het Luikse ooit een stapje in de wereld hebben gezet maar 'één' ding stond vast. We waren meteen wakker.

Van de 'Roses Stage' dan naar de 'Roots Stage' voor een portie meer verteerbare muziek met Crystal & Runnin' Wild. Gans het Belgische en Europese rootsscéne kennen uiteraard de familie Crystal en Patrick Ouchêne. Voeg daarbij nog grootoom Johnny Trash en je hebt meteen de basis voor deze Crystal & Runnin' Wild. Met deze Crystal als klankbord krijgen we meer dan voldoende diversiteit in hun muziek. Van punk over country swing naar regelrechte rockabilly we zijn klaar voor deze Crystal en haar rock boppin' daddy's. Vandaag hebben ze aan de contrabas niemand minder dan Jack O'Roonie meegebracht.

'Can't Tame Me' is dan het toepasselijke nummer waarmee Crystal en haar Runnin' Wild hier meteen het vuur aan de lont steken. Rockabilly rule hier in de Roses tent. Met nummers als 'I Love My Monsters' en '333' is dit toch enigszins een verademing met daarnet en laten Crystal, Patrick, Johnny Trash en Jack horen waardoor ze als internationale klasse worden ondergebracht in dit genre. What A Way to Die...

In de UK waren het Oliver Burslem, Andy Jones en Elliot Rawson die er in 2014 deze 'Yak' kwamen op te richten. Ondertussen is de bassist vervangen door Vincent Davis en brachten dit Alt-rock trio in 2016 hun debuutplaat 'Alas Salvation' uit. In oktober brachten deze 'Yak' een cover uit van 'The Dixie Nightingales' uit en dus zijn we benieuwd of we enige 'Sunshine' mogen verachten hier in op 'Roses Stage'.

Met de vedetten status zitten ze al meteen waar ze denken mee moeten te zitten want ze zijn de eersten waarvan we enkel drie nummers kiekjes mogen bij nemen. Met hun 'White Carnivore' starten ze toch al meteen hoopvol. Een lange instrumentale intro op een zeer sterk nummer. Hun Britse visie op de garage en grunge strekking slaat hier in de tent ook aan en 'Alas Salvation' doet een eerste keer hier de temperatuur danig stijgen. Met 'Harbour The Feeling' is hun liedje hier uitgezongen en wordt het meteen doorschuiven dan maar naar 'plant 2.

Buiten toch vlug even 'dag' zeggen tegen David Isaac van 'Borderline Blues Agency' die met hun stand ook verantwoordelijk zijn voor de achteraf verkochte 'merchandising'. De lokroep naar de eetstandjes begint ook aan te wakkeren maar als aperitief eerst nog een dosis Spaanse 'American Sludge' in de Roots tent.

Het is dus ook al bijna 'high noon' nu, al weten we het uiteraard niet zo goed meer door het steeds wisselende winter- en zomeruur. Alvorens een portie Paella dus eerst toch eens kijken wat de Spaanse formatie 'Dead Bronco' ons op de 'Roots Stage' gaan brengen. Ze zien er uit als onverschrokken outlaws en brengen een broeierige mix van country, punk en rockabilly dit zelfs met een dosis swing in verwerkt. In 2016 wisten deze 'wild horses' Moulin Blues nog op te schrikken met hun plattelandsblues. In de recensies over Moulin Blues' schreven ze nog dat hun muziek niet voor watjes is maar 'pussies' vinden we hier in Lessines uiteraard niet terug. Dit is 'Roos & Roses'. Deze cowboy's met enige punk attitude zijn Matt Horan, Jowy Bruña, Adan Gomez, Guille Peña en Adrian Kenny. So Dead Bronco's, Move 'em on, head 'em up, rawhide...

Met nummers als 'Old Cold Mountain' en 'Devil Woman' maken ze zelfs tijd om er enkele 'love songs' tussen te werpen. Het zijn zonder meer rijzende sterren en weten zonder moeite hier de tent in te pakken. Ook al brengen ze nummers als 'Lovesick Blues' en 'My True Love' toch lijken het hier briesende stieren in plaats van wilde paarden. Ze maken gebruik van versterking op hun akoestische instrumenten waardoor er in hun muziek tamelijk wat 'body' schuilt en daardoor lusten we wel pap van deze country-punk.

Even rapido een 'Paella' verorberen nu we toch in Spaanse moods verkeren en ook al omdat de stand met Spaanse lekkernijen nieuw is op 'Roots & Roses'. Tijd voor een siesta is er niet want op de 'Roses Stage' staan de Belgische 'Fifty Foot Combo' op ons te wachten. Deze 'Garage' en 'Surf' formatie bestaan uit Steven Gillis, Bart Rosseau, Sandra Hagenaar, Rodrigo Fuentealba en Jenz DW en vinden hun roots in Ghent. Dit combo bestaat al meer dan 20 jaar al besloten ze in 2006 een sabbat periode in te lassen van 6 jaar. Time for some 'Evil' music A-Go-Go!

De nummers als 'The Decent' en 'Wild Man' komen uit hun in 2016 uitgebrachte album 'Fifyt Foot combo' en liggen voor de talrijke fans dus nog fris in het geheugen. Met Sandra Hagenaar en haar 'theremin' krijgen we ook een niet alledaags instrument op het podium met een geluid dat je kan vergelijken met een zingende zaag. Veel energie ook op het podium met deze 'Fifty Foot Combo' en met nummers als 'Alligator Wine' en 'Black Water' nogmaals een bewijs dat in ons keline landje heel wat talent huist.

Wie zich even wil onthouden van het muzikaal geweld in de beide tenten kan zich buiten te goed doen aan een flinke dosis entertainment met een potje onvervalste catch. De beleving op het terrein van deze 'Roots & Roses' staat steeds garant voor allerlei verwennerij voor het weer talrijk opgekomen publiek. Het lijkt wel of iedere jaar er steeds meer en meer muziekliefhebbers de weg vinden naar Lessines en dit strekt volledig tot eer van de organisatie.

Gewoonte getrouw is het nog voor de 'afternoon tea' dat ze hier op 'Roots & Roses' aan de grotere kanonnen beginnen. Op de 'Roots Stage' staan voor ons klaar de Amerikaanse J.D.Wilkes and Legendary Shack Shakers. Vaste basis is nog steeds de charismatische frontman Colonel J.D. Wilkes (zang, harmonica, banjo), samen met Gary Siperko, Preston Corn en Fuller Condon.Vorig jaar zagen we ze nog aan het werk op 'Sjock'. Bij deze psychobilly formatie zit ook een vleugje blues in verwerkt. Het is nog ten tijde met David Lee dat ik hen op de Nacht van de Blues een eerste keer aan het werk zag in een periode dat het er juist net iets over was ;-). De huidige formatie bestaat nog steeds uit stichter J.D.Wilkis, samen met Rod Hamdallah, Preston Corn en Fullon Condon. Beware of these 'Legendary Shack Shakers' en 'Let's shake Your Hips.

Opmerkelijk is meteen dat JW Wilkins en zijn Legendary Shack Shakers er een heleboel geciviliseerder uitzien en ook zo klinken. Aan zijn zijde staan drie 'Shack Shaker' gewapend met een akoestische gitaar, een contrabas en drums en natuurlijk JD Wilkins met zijn ook onafscheidelijke banjo. Uiteraard krijgen we een bloemlezing het het arsenaal van deze 'Legendary Shack Shakers met nummer als 'Swampblood' uit 2007 maar toch missen we een meer uitdagendere Wilkins. Een nieuw leven maar helaas voor 'Roots & Roses' komt ook hier een einde aan. Where's The Devil,When You Needed him?...On Stage?

Zin in een spelletje 'darts' op de 'Roses Stage'?. Het gaat hier natuurlijk niet over de populaire versie van het spelletje 'vogelpik' maar wel over de Amerikaanse psycho-rockin' girls Michelle Balderrama, Nicole Laurenne, Christina Nunez en Rikki Styxx, met name 'The Darts'. Hun vorig jaar uitgebrachte album 'Me.Ow.' verscheen op 'pink vinyl'. Let the cats meow...

Girl Power dus met deze 'The Darts' die er meteen invliegen met 'Lies'. Al meteen ook werk uit hun album 'Me.OW' met uiteraard 'The Cat's Meow' en 'Strange Days'. Een duidelijke vrouwelijke visie op de garagerock uit de 60-ties en daarmee zetten deze 'cats' het werk enigzins verder van hun mannelijke tegenpolen 'The Cramps'. 'Carry Me Home' is naast een nummer van deze 'The Darts' ook de wens van de talrijke kwijlende mannelijke fans bij het zien van deze explosieve dames on stage. Met 'Batteries' sluiten ze hier hun optreden af maar gelukkig zien we deze dames vandaag nog 'all over the place'.

'Left Lane Cruiser' dan en waarvoor moeten we weer riching 'plant 2' hier op 'Roots & Roses'. Dit energieke blues-rock duo komt uit Foth Wayne Indiana en zo zitten blijven we in de US. Dit duo bestaat al ruil 14 jaar met als stichter Frederick 'Joe' Evans IV aka Freddy J IV en dat is al meteen een mond vol. Om zijn doordringende 'slide' te versterken doet Freddy J IV beroep op drummer Pete Dio die sinds 2014 aan zijn zijde speelt. Vorig jaar brachten ze nog op 'Alive Records' hun album 'Claw Machine Wizzard' uit.

Met deze 'Left Lane Cruiser' krijgen we een dosis onvervalste rauwe slide blues geïnjecteerd. Met ook werk van onder meer Hound Dog Taylor, maar ook meer recenter met nummers van Jimbo Mathus merk je dat de aanwezige bluesliefhebbers een stapje voorwaarts doen. 'Booga Chaka' en 'Burn Em Brew' is werk uit hun album 'Claw Machine Wizard' van vorig jaar en maken dat je als blues liefhebber nauwelijks tijd krijgt om te ademen. Tijd dan om er een Belgische gast bij te halen en dat doen ze met Fabian Bennardo aka Lord Benardo van de Boogie Beast en uiteraard ook van het vergelijkbare Belgische duo 'The Goon Mat & Lord Benardo, dus spek voor de bek van Fabian en de liefhebbers van doordringende boogie.

Met dit footsompin' raw blues intermezzo dagen ook de eerste crowdsurfers op en slaat de fun over op de aanwezigen. Tijd ook om iedereen die 'King Khan' nog niet aan het werk heeft gezien om zich in alle zeven haasten naar de 'Roses' tent te begeven want het is daar dat de show zal plaatsvinden.

Next on the bill, 'King Khan & The Shrines'. Ook in 2016 jaar stond Arish Ahmad Khan aka King Khan aka Blacksnake hier op het programma met 'King Khan & The BBQ Show' en dus zullen Myriam en Fred er wel grote fan van zijn. In hun muziek worden zowat alle genres in samengevat en dus zal iedere bezoeker van 'Roots & Roses' er wel iets in thuis vinden. Time for total madness now!

Daar waar de bandleden in eerste instantie nog oog hebben voor hun instrumenten worden deze al vanaf nummer twee aan de kant gekeild en ontstaat er totale chaos op het podium. Meteen ook komt 'King Khan' zich aanmelden en dan kan en mag je jezelf aan het onwaarschijnlijke verwachten. Voor sommige onder ons geniaal voor anderen dan weer decadent maar show is het zonder meer. Met een uit zijn spandex pakje uitpuilende bierbuik en achteraan alsof je een baviaan bekijkt brengen de heren een mix van soul en gargage rock. Deze 'dirty sound' weet naast de volle tent ook hun eigen bandleden op te peppen en zelfs de gitarist doet hier al spelend op zijn gitaar mee aan crowdsurfing.

Even verdwijnt King Khan richting coulissen en neemt een bevallige dame de vocals waar. Al even vlug als Lady Gaga' van kostuum weet te wisselen verschijnt hij terug op het podium met nog enkel een veel te kleine short en gouden cape. De Canadese Arish Khan verdiept zich al sinds 1995 in het muzikale vermaak en begon aan zijn carrière als lid van de garage punk band the Spaceshits. Met een oproep aan alle transseksuelen verschijnen ook die van 'The Darts' weer ten tonele. Tussen de al te gekke nummer herken je zelfs ook een streepje James Brown. Back to serious business now.

Na deze BBQ ribs gaat het terug naar de paella van 'España' voor 'Guadalupe Plata'. We zijn klaar voor stevige dosis Spaanse blues met psychedelische invloeden. Dit bluesrock bestaat uit Pedro de Dios Barceló, Carlos Jimena en Paco Luis Martos. Deze 'Ubeda Hombres' hun muziek is gebaseerd op de kracht van de gitaren dit in combinatie van soms wel echt duistere teksten en met een knipoog richting surf. Deze 'hombres' genieten een internationale faam en zullen de 'Roots Stage' bij wijlen in een duistere en sinistere sfeer hullen.

Alsof het 'flamenco on speed' betreft weet dit trio me muzikaal toch te bekoren. 'El Paso del Gato' en 'Serpientas Negras' herbergen soms duistere maar zeer aantrekkelijke grooves. De inspiratie voor hun naam haalden ze bij een beeld van 'de' maagd. Muziek die je verplicht om te luisteren om zo alles in je op te nemen. Geen wonder dat ze bijna onafgebroken op 'tour' zijn. Hun 'Boogie de la Muerta' zindert lang erna nog door mijn hoofd.

Op de 'Roses Stage' zijn we inmiddels al toe aan de voorlaatste act en dus worden de namen alsmaar gewichtiger. Arno Hintjens kreeg het lumineuze idee om zijn vroegere bands 'Tjens Couter' en 'TC Matic' te laten samensmelten en zo ontstond dan 'Tjens Matic'. Dit rock 'n roll icoon deed al een uitgebreide 'CC tour' met deze 'Tjens Matic' en laat de 70-tiger en 80-tiger terug herleven. Zijn 'partners in crime' zijn  Laurens Smagghe, Bruno Fevery en Mirco Banovic. Dus 'all the way' van 'Oestende', Arno Hintjens en zijn 'Tjens Matic'.

Het is en blijft een soms ondoorgrondelijk fenomeen deze Arno Hintjes. Ook zijn energie op het podium blijft na al die jaren onaangetast en openen ze hier vandaag met stevige 'Being Somebody Else' uit de periode van 'TC Matic'. Na 'Cook Me' neemt Arno zijn harmonica' ter hand en volgt er het oudje 'The Milkcow'. Time to leave the frontstage, bye bye motherf*ckers en dus moeten we de rest van het concert achteraan gaan volgen, en dat is godverdomme spijtig;-)

Het blijft beklijvend om volgen en er werd geen moment gas terug genomen met nummers als 'Dance With Me' en het broeierige 'No Job, No Rock'. Zijn nieuwere nummer 'Middle Finger' past als geen ander in het vroegere repertoire van TC Matic' en Tjens Cauter' maar met opzwepende 'Oh La La La' wordt de tent nogmaals in lichterlaaie gezet. Als traditionele uitsmijter is er uiteraard 'Putain Putain' en na 'Ha Ha' rest er een leeg podium maar ook voldane fans ...godverdomme.

De bluesfanaten haasten zich nu in allerijl richting 'Roots Stage' voor een close encounter met een ander icoon, Tony Joe White. De 'die hard' hopen alleen maar dat deze swamp bluesman verdoken is gebleven van een te hoge dosis 'Moinette'. Nummers als 'Polk Salad Annie', 'As The Crow Flies', 'Way Down South' en 'Roosevelt and Ira Lee' we kunnen ze allemaal meezingen. Een andere Ira Lee zal samen met Marcel Bontempi te zien zijn op het hofke van 'Goezot' in juni maar nu dus allemaal naar de andere tent 'cause even trolls love rock 'n roll ;-).

Als vast recept is er enkel de drummer om zich te begeleiden maar deze 'king of the swamp blues' neemt eerst nog een paar nummers solo voor zijn rekening en komt hij op onder de tonen van een symfonische intro. 'Way Down South', yep het ziet er goed uit en deze 75-jarige master songwriter ziet het net als wij helemaal zitten. Na de 'Undercover Agent of The Blues' wordt het dan ook tijd voor enige ondersteuning en maakt Bryan Owings zijn intrede. We maken ons op voor een bloemlezing uit zijn oeuvre met nummers als 'Roosevelt and Ira lee' maar natuurlijk ook met 'Polk Salad Annie'. Zijn 'soulfull eyes' bleven evenwel verscholen achter de onafscheidelijke zonnebril.

Na de garage-punk van de Black Lips uit de States kan de kuisploeg alvast richting 'Roses Stage' want dit is de allerlaatste act hier in deze tent van 'Roots & Roses'. De band bestaat reeds sinds 2000 en bestaat in de huidige bezetting uit Cole Alexander, Jared Swilley, Ian Saint Pé en Joe Bradley. Twee jaar na de oprichting kwam gitarist Eberbaugh om het leven toen hij werd aangereden door een dronken autobestuurder. Hij werd eerst vervangen door Jack Hines en in 2004 door de huidige Ian Saint Pé. Hun muziek is good bad, not evil, en zo zijn we benieuwd of we aan hun lippen kunnen hangen.

Tijd ook om de voorlaatste groep aan het woord te laten. Even kwam een 'King Khan' nog roet in het eten gooien met een one man show, iets waar die van 'Black Lips' niet zo mee gediend waren en begonnen ze alvorens Khan's aankondiging gedaan was. Vreemde vriendschap :-) De 'Black Lips' met de vrouwelijke saxofoniste brengen een mix van garage rock en punk maar in een 60-ties jasje dat best wel ter pruimen valt voor het merendeel van de aanwezigen. De 'die hards' die zingen uiteraard uit volle borst mee op nummers als 'Dirty Hands' en 'O Katrina'. Zelf noemen ze hun muziek 'Flower Punk', waar soms wel een stukje blues in schuilt. Na nummers als 'Can't Hold On' en 'Raw Meat' is het net als voor Black Lips alsook voor ons een 'new direction' en dat is voor de allerlaatste keer vandaag richting 'Roots Stage'.

Eeerlijk? Het is nu tijd voor de groep die ik nooit aan me kan laten voorbijgaan. Met deze uit Californië afkomstige 'The Blasters' zitten we helaas ook aan het einde van deze 'Roots & Roses 2018'. Rock 'n roll uit de vorige eeuw. Hun 'American Music' is een blend van early rock 'n roll, rockabilly en rhythm 'n blues. Hun nummers als 'Marie Marie', 'So Long Baby Goodbye' en 'I'm Shakin' zinderen na al die jaren nog steeds na. Toen er onenigheid ontstond tussen de broertjes Dave en Phil Alvin stapte Dave in 1986 op en liet toch wel een leegte na bij de band. Gelukkig is het gekibbel al wel een paar jaren bijgelegd en rocken deze 'The Blasters' als nooit voordien. Naast John Bazz, Keith Wyatt is er ook nog drummer Bill Bateman die we ook kennen van bij de 'Red Devils'. So tonight rock 'n roll will stand!

Ik was zeker niet de enige hier op de weide van 'Roots & Roses' die op deze afsluiter hadden zitten wachten. Een iconische band toen en nu nog steeds. Een totaal andere generatie maar vanaf de eerste noten met nummers als 'Border Radio' kan je de beats horen tot in het dorp. 'Long White Cadillac', Black Night', I'm Shakin', noem ze maar op we kunnen ze allemaal uit volle borst meezingen en zelfs de youngster hier kunnen niet voorbij gaan aan de rock 'n roll van weleer.

Phil blijft zich telkens weer geven en ook al staat hij er soms stoïcijns bij zij stem is nog steed solide als een klok. 'Jubilee Train', 'One Black Stud' laat maar komen want het verdrijft zeker bij mij de vermoeidheid van een ganse dag 'Roots & Roses' maar ook hier komt een einde aan dus Phil & co... So Long, Blasters goodbye. Respect! Oei vergeten te vragen aan Peter Grashopper dat hij een contract zou laten tekenen, en ook Peter Rolmo was op prospectie ;-)

Het was een top editie deze van 2018 en er was wel iets voor ieders gading en zo hoort het ook te zijn. Nog even opruimen hier aan de 'Ancien Chemin d'Ollignies' en zo kunnen die van 'Roots & Roses' daarna een wel verdiende congé nemen. CU next year for love potion number '9'. De volgende ontmoeting op Waalse bodem is die met onze vrienden van 'Devant-Les-Bois' op 12 mei...

en 'Bella Belge' was er ook weer...

net als